d-2

Vreemd gevoel allemaal,
nog twee dagen en ik ben weg, maar ik voel me daar niet speciaal om.
Het is zoals op een springplank aan een zwembad te staan, maar niet te kunnen zien of er water in het zwembad is.
Op S. na heb ik van iedereen kunnen "afscheid" nemen zoals ik het had gewild. Soms waren daar een beetje overtuiginbgskracht en lange autoritten voor nodig. Maar dat heb ik voor sommige mensen zeker over. Ook de anderen die ik zal missen hebben nog wel iets laten weten. Voor al diegenen die zich niet aangesproken voelen, ik bedoel jullie dus ook! Geen fotos vandaag want mijn fototoestel zit al ingepakt. Het allermooiste (de sneeuw) is toch weg ondertussen, dus veel indrukwekkend Belgisch fotomateriaal zal er niet meer bijkomen.
Wat doet een mens zoal nog de laatste dagen voor hij vertrekt?
Op youtube naar filmpjes en muziekskes kijken die ge gaat missen
(coupling en muziek van De kreuners en jaja ZELFS Clouseau... maar vooral Herman van Veen, Wim De Craene, Ramses Shaffy, en al die grootheden...)
voetballen (jah ik moest toch nog eens op een bal getrapt hebben)
snookeren (uit verveling? want snookeren onder een stroboscoop is niet fijn))
met mensen proberen af te spreken (ondanks ziektes, blokinspanningen, en andere onderuitkruip technieken)
en natuurlijk inpakken...
en terug uitpakken...
en opnieuw inpakken...
en wegen en opnieuw herverdelen...
en nog eens uitpakken voor het plezier
en uiteindelijk nog eens moeten inpakken omdat ge het nu toch weer uitgepakt hebt,
en nu krijg ik nog een foto boekje van mijn metekindje dus moet ik dat weer inpakken...
Om te weten dat ik totdat het vliegtuig opgestegen is het gevoel ga hebben dat ik iets vergeten ben.
Vandaag met L., K. en B. mijn grootvader gaan bezoeken, en dan naar mijn metekindje. Ze begint mijn aanwezigheid al een beetje meer te apprecieren: in plaats van te huilen terwijl ze op mijn schoot zit, is ze nu beginnen huilen nadat ze een hele poos op mijn schoot had gezeten, en de hik had.
Morgen een goeie stevige papa - spaghetti (voort recept moet ge bij hem zijn), Mijn grootvader nog een allerlaatste keer gaan dagzeggen en 's nachts waarschijnlijk Frietjes eten(Fernandke?).
Twee boodschapjes doen (nen Deo en wat chocolat)
Wat laatste telefoontjes plegen,...
Mijn valiezen definitief inpakken.
Een klapke gaan doen met mijn buren
Veel G. de Kat spelen.

en natuurlijk deze Blog eindelijk openbaar maken...
want daar werd toch naar gevraagd
Ik verklaar deze Blog officiëel voor geopend!
*knipt virtueel lintje door*

Als ik er morgen niet meer toe kom, dan zeg ik u al:
Tot in Uganda