de pizza was heerlijk en het WIFI ding werkt zalig buiten

d3
Zaterdag verder gechilld zoals vrijdag
filmpje gezien pintje geronken 's avonds kleine boodschapjes gedaan. Wat rond gelopen, in de hoop de weg naar het ziekenhuis te vinden, maar ik vond enkel een gesloten achter ingang. Maar wel een goede zaak gedaan voor mijn orienteringsvermogen. In combinatie met de herinering aan de kaart van Kampala die ik EINDELIJK te pakken heb gekregen. Veel photos gepakt. ik probeer binnenkort het een het ander te publiceren.
m.a.w. pure vakantiedag

d4
zondag heb ik mij verdiept in de lokale festivalcultuur. Jaja het bloed kruipt waar het niet lopen kan he. we planden een uitstapje naar het strand (Lake Victoria), maar eenmaal daar bleek dat we een entrance fee moesten betalen voor het strand omdat er een muziekfestival ging zijn 's avonds met verschillende lokale artiesten. Ik weet 1000% zeker dat er iemand nu heel hard aant lachen is, omdat ze dit in mijn boekje had geschreven/voorspeld. Uiteindleijk hebben we heel de dag langs het strand en het zwembad gechilld en wat gegeten en 'savonds begon de muziek pas. Vreemde festival atmosfeer: iedereen zat met stoeltjes op het strand, daartussen wat mensen die bleven staan. Maar niemand die ook maar iets deed dat op dansen leek. De meeste artiesten kregen ook amper applaus, of enige reactie van het publiek. Ondnaks het feit dat er sommigen echt grote Showbeesten waren,... onbeschrijflijk. Maar de meerderheid van wat we zagen was een Dj die de plaatjes van de artiest opzette en de artiest die wat over zijn eigen plaat heen rapte, af en toe voledig "off the record" allerlei bullshit stond uit te kramen, en meestal nog gecombineerd met "obscene" dansjes met meisjes uit het publiek (waarvan ik er eentje niet meer dan 11 jaar schatte) Wat ook vreemd was, het podium stond vrij op het strand iedereen kan zomaar vrij rondlopen en ik ben er eens rondgelopen en onderdoorgelopen...uit nieuwsgierigheid. Als het regent is al het materiaal KLETSNAT, en ik zweer het jullie, het kan hier regenen. In alle geval zalig uitstapje.
De terugweg was mijn tweede nachtelijke ritje Entebbe-Kampala.... maar de heenweg was mijn eerste rit buiten de stad en het was zo mooi... iedereen dacht dat ik wagenziek was, of moe, maar ik was gewoon aan mijn raampje gekluisterd en gefascineerd uit het raam aan het kijken. Het is moeilijk te beschrijven wat er zo mooi aan is, want eigenlijk is alles stoffig en de huizen zijn geen architecturale wonders(behalve State House, dat is het presidentiele paleis in Entebbe) Gewoon de indruk dat alles zo anders is maakt het speciaal.

d5
Eindelijk => hospital day. Vol goede moed trok ik naar het ziekenhuis. Eerst onthutsende ontdekking: S., International Dean, bestaat eigenlijk uit twee S.s,... in hetzelfde buro. Tijdje later komt S. langs, dankzij wie ik in Uganda ben, maar het duurt een tijdje voor ik hem herken. Hij toont me het ziekenhuis, voornamelijk de medische beeldvormingsdiensten, nog redleijk veel rontgenzalen, verspreid over enkele diensten. een oude(1995) Siemens CT-scanner, dienst nucleaire geneeskunde met een mooie gamacamera, maar er is een PET-CT op komst... (voor de geintresseerden: de radionucliden worden ingevoerd uit Zuid-Afrika) Nog een boel andere diensten gezien en eveneens met Dr. K., radioloog, eventjes over en weer naar zijn huis gereden om eventueel daar te logeren, maar het is relatief duur, en de afstand tot het ziekenhuis is te groot om te compenseren, voor de relatieve "rust" en "veiligheid" op zijn terrein. Ik zal wel in EDGE HOUSE blijven denk ik. Ondertussen heeft er iemand zonet een aan huisgeleverde pizza voor mij besteld. Vervolgens nog met twee Nederlandse en een Australisch meisje een rondleiding gekregen doorheen de andere ziekenhuisdiensten, onze gids was ditmaal een lokale Med. Student die ons wel gezellig kon rondleiden. Ondertussen is het beginnen STORTregenen.
Het ziekenhuis bestaat hier voornamelijk uit 1groot gebouw(van op de fotos) en dan vele kleine paviljoentjes verspreid over de Heuvel. Toen de radioloog me terug afzette in de buurt van het ziekenhuis, heb ik kennisgemaakt met deze paviljoentjes... echt moeilijk om je weg daarin te vinden de eerste keer. Maar ik ben er geraakt.
Met een van de 2 S.s nog een rondleidingkje in Kampala gekregen, maar nergens geweest, waar ik het nog niet kende.
De taxiparks waar iedereen me voor had "gewaarschuwd" was inderdaad enorm, maar uiteindleijk bleek het gebruik ervan redelijk goed mee te vallen.

nu nog wat werken aan eindwerk, en erger nog stageplanning schrijven, en leerdoelen ... klasgenootjes zullen wel begrijpen wat ik bedoel(smileys zijn hier ongepast als anderen meelezen)

Misschien vind ik hier strax een gratis WIFI-spot op de campus(toevallige ontdekking van iemand) anders moet ik nog helemaal naar beneden naar Wandegeya voor een internetcafeetje...
...

Voor diegenen die een brief wilden schrijven: het wordt me afgeraden, "you'll probably never get it"